پایان‌نامه (تز، رساله) نوشته‌ای است که به‌وسیله داوطلب درجه دانشگاهی، به‌عنوان یکی از شرایط احراز آن، ارائه می‌شود و نویسنده آن دانشجویی است که زیر نظر کلی یک هیأت علمی کار می‌کند. موضوع انتخابی پایان‌نامه، معمولاً، محدود و تخصصی است و تحقیق در مورد آن، زمان مشخص و مبتنی بر روش علمی را طلب می‌کند.
همین ویژگی است که پایان‌نامه را تبدیل به منبع اطلاعاتی ارزشمندی برای علاقه‌مندان به آن حوزه موضوعی می‌سازد. پایان‌نامه‌ها معمولاً اساس تدوین مقاله‌ها یا کتاب‌های منتشر شده بعدی می‌شوند و تا آن زمان تنها مدرک دسترس‌پذیر آن فعالیت علمی محسوب می‌شوند.
تاریخچه:
در سال 1861 میلادی، دانشگاه ییل، نخستین مدرک دکتری خود را در سه رشته روانشناسی، فیزیک، و ادبیات کهن اعطا کرد.
مرکز اطلاعات و مدارک علمی ایران اقدام به تهیه پایگاه اطلاعاتیِ چکیده پایان‌نامه‌های فارغ‌التحصیلان ایرانی خارج از کشور و نیز چکیده پایان‌نامه‌های دکتری و کارشناسی ارشد داخل کشور کرده است.
قدیمی‌ترین پایان‌نامه فارغ‌التحصیلان خارج از کشور در این پایگاه اطلاعاتی، متعلق به سال 1909 در دکترای مهندسی و قدیم‌ترین پایان نامه فارغ‌التحصیلان داخل کشور، متعلق به سال تحصیلی 1310 شمسی در مقطعکارشناسی ارشد علوم انسانی (زبان‌شناسی) است.
در دانشگاه‌های ایران، پس از تصویب قانون تهیه و ارائه رساله‌ای به عنوان پایان نامه تحصیلی و یکی از شرایط لازم جهت فراغت از تحصیلات تکمیلی، تهیه و نگارش پایان‌نامه متداول شد.
گرچه در سال‌های اولیه، تهیه پایان‌نامه تحصیلی اجباری بود، با کیفیت و دقت چندانی انجام نمی‌شد و اغلب در دفترچه‌های چهل الی صدبرگی با جلدهای بسیار نازک کاغذی و به‌صورت دستنویس تهیه و گاه در صفحات معدودی (پنج الی شش صفحه) نوشته می‌شد، اما به‌تدریج کیفیت آنها ارتقا یافت.
در حوزه پزشکی، قدیمی ترین پایان‌نامه متعلق به 1312 شمسی است. با توجه به اینکه قدیم‌ترین دانشگاه کشور یعنی دانشگاه تهران در سال 1313 تأسیس شده است؛ پایان‌نامه‌های ذکر شده متعلق به دانشسرای عالی و مدرسه دارالفنون است که در کتابخانه‌های مرکزی و پزشکی دانشگاه تهران نگهداری می‌شوند.