رفرنس نویسی به روش شیکاگو
طبق مطالبی که قبلا به آنها اشاره کرده‌ایم، رفرنس نویسی برای مقالات و پایان‌نامه و سایر متون علمی انواع مختلفی دارد که در صورتی که شما بخواهید به عنوان یک پژوهش‌گر یک تحقیق علمی را تهیه کنید، بایستی بر حسب موقعیت و خواسته‌های دانشگاه یا مجله مد نظر برای چاپ مقاله، نوع خاصی از رفرنس نویسی را انتخاب کنید. رفرنس نویسی به روش شیکاگو یکی از این انواع روش‌هاست که در این مطلب قصد داریم به آن بپردازیم.
انواع رفرنس نویسی را بار دیگر یادآور می‌شویم:
- رفرنس نویسی به روش ونکوور
- رفرنس نویسی به روش apa
- رفرنس نویسی به روش شیکاگو
- رفرنس نویسی به روش هاروارد
دلایل رفرنس نویسی
در حالت کلی رفرنس نویسی برای نوشته‌های علمی به سه علت انجام می‌پذیرد:
- این اجازه را برای شما پدید می‌آورد که از کارهای سایر محققان که به کارشان استناد کرده‌اید، قدردانی کنید و از سرقت علمی بپرهیزید.
- برای مخاطب نوشته شما این امکان را فراهم می‌سازد تا بتواند به راحتی به منابع اطلاعات منتشر شده در نوشته شما دسترسی داشته باشد و در صورت نیاز با نویسندگان آنان برای تحقیقات آینده خود مشورت کند.
- سطح علمی و عمق و دقت تحقیقات شما را برای مخاطبان تحقیقات شما آشکار می‌سازد.
رفرنس نویسی به روش شیکاگو یک روش معمول در رفرنس نویسی است و به شما در رسیدن به اهداف مذکور کمک خواهد کرد.
رفرنس نویسی به روش شیکاگو چگونه است؟
این نوع از رفرنس نویسی به دو حالت زیر امکان‌پذیر است:
- سیستم یادداشت و کتاب‌شناسی به صورت رفرنس نویسی در داخل متن؛ به این صورت که هر اطلاعاتی را که از متن خاصی برداشت کرده‌اید با عدد خاصی شماره گذاری می‌کنید و این شماره‌ها را در پاورقی و یا پایان تحقیق توضیح می‌دهید. این روش اغلب در نوشته‌های تاریخی کاربرد دارد.
- سیستم نویسنده و تاریخ نشر؛ به این صورت که تمامی منابع به صورت یک‌جا و به شکل یک لیست کامل در انتهای تحقیق نوشته می‌شود و مخاطب می‌تواند با مراجعه به این لیست، از منبع تمامی اطلاعات تحقیق شما آگاه شود.
در صورتی که استاد شما یا مجله مد نظر جهت چاپ مقاله، نوع رفرنس نویسی به روش شیکاگو را به طور دقیق برای شما توضیح نداده است، می‌توانید از ادامه همین مطلب برای آشنایی با این دو حالت و انتخاب مناسب‌ترین گزینه بهره ببرید.
چگونگی انتخاب روش مناسب از بین دو روش موجود در رفرنس نویسی به روش شیکاگو و تفاوت این دو روش:
سیستم یادداشت و کتاب‌شناسی مناسب‌ترین حالت رفرنس نویسی به روش شیکاگو برای نوشته‌های علوم انسانی از جمله ادبیات، تاریخ و هنر است. در این سیستم منابع به صورت عددی شماره گذاری شده‌اند و با استفاده از این اعداد در پاورقی و یا پایان نوشته به منابع اصلی استناد داده شده است. هر منبع در توضیح یکی از اعداد که به صورت بالانویس در متن آورده شده‌اند، مطرح شده است. منابع همچنین در یک کتاب‌شناسی (و یا فهرست کتاب)، نیز اشاره شده‌اند. سیستم یادداشت و کتاب‌شناسی می‌تواند تنوع بسیاری از انواع منابع را در خود بگنجاند. این منابع اغلب شامل مواردی می‌شوند که به صورت مرتب در سیستم نام نویسنده و تاریخ نشر نوسته جای نمی‌گیرند.
سیستم نام نویسنده و تاریخ نشر نوشته، در متون علمی و به خصوص علوم اجتماعی کاربرد بیشتری دارند. در این سیستم، منابع به صورت مختصر در داخل متن اشاره شده‌اند؛ معمولا این نوع رفرنس نویسی در داخل متن به این صورت است که نام خانوادگی و تاریخ نشر منبع علمی در داخل پرانتز و در مقابل اطلاعات اخذ شده از منبع مربوط آورده می‌شوند. هر کدام از منابع اشاره شده در داخل متن به صورت کامل و با توضیحات مورد نیاز، در پایان متن و در قسمت فهرست منابع، که اطلاعات کامل کتاب‌شناسی در آن آورده شده است، مطرح شده‌اند.
با وجود تفاوت در استفاده از اعداد و یا پرانتز در داخل متن به منظور رفرنس نویسی به روش ونکوور ، این دو سیستم در نهایت یک استایل کلی و مشابه هم را به اشتراک می‌گذارند.
در ادامه برای هر کدام از روش‌های مذکور در رفرنس نویسی به روش شیکاگو مثال‌هایی آورده شده است.
روش یادداشت و کتاب‌شناسی:
یادداشت‌ها همان استنادات توضیحات کامل شده بخش یادداشت خلاضه شده هستند.
یادداشت در پاورقی:
- Zadie Smith, Swing Time(New York: Penguin Press, 2016), 315–16.
- Brian Grazer and Charles Fishman, A Curious Mind: The Secret to a Bigger Life(New York: Simon & Schuster, 2015), 12.
یادداشت‌های خلاصه شده:
- Smith, Swing Time, 320.
- Grazer and Fishman, Curious Mind, 37.
اطلاعات کامل در بخش کتاب‌شناسی به ترتیب حروف الفبا:
Grazer, Brian, and Charles Fishman. A Curious Mind: The Secret to a Bigger Life.New York: Simon & Schuster, 2015.
Smith, Zadie. Swing Time. New York: Penguin Press, 2016.
روش نام نویسنده و تاریخ نشر:
ارجاع در داخل متن:
(Grazer and Fishman 2015, 12)
(Smith 2016, 315–16)